Guru Gobind Singh: ਇਕ ਵਾਰ ਇਕ ਸਿੱਖ ‘ਤੇ ਮੁਗਲ ਰਾਜੇ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਕੀਲ ਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਪੱਖ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਵਕੀਲ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸਿੱਧ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਵਕੀਲ ਨੇ ਸਾਰੇ ਗਵਾਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਲਿਆਂਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਗਲ ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਚਲੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਉਂ? ਰਾਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਹੋ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਵਕੀਲ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ‘ਤੇ ਇੰਨੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਮੂਰਖ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਚਲੇ ਜਾਓ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਾਈ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗੀ। ਹਰ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨ ਸੀ। ਵਕੀਲ ਰਾਜੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਨਿਆਂ ਲਈ ਆਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਤੱਥਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸਿੱਧ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਥੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਤੱਥ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਹੈ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ। ਉਹ ਝੂਠ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ? ਰਾਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੌਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ ਅਤੇ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦਾ ਉਹ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲ ਸਕਦਾ।
ਸਰਕਾਰੀ ਵਕੀਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਇਥੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕੁਝ ਹਨ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ “ਉਹ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਨ”। ਰਾਜਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ – ਮੇਰੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਨੂੰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸਿੱਖ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਜ਼ਾ ਜਾਂ ਕਾਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਸਵਾਲ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ‘ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ? ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ “ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਿੱਖ” ਦੂਜਾ “ਜਿਸ ਦੇ ਸਿੱਖ ਤੁਸੀਂ ਹੋ” ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਸਿੱਖ ਹਾਂ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਸਨੇ ਉਸੇ ਵਕਤ ਮੌਤ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਗਵਾਹ !!! ਪਰ ਸੱਚ ਲਈ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਸੱਚ ਬੋਲਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ 30 ਦਿਨ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। 28 ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਅਤੇ ਰਾਜਪਾਲ ਰਾਜੇ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਸੱਚ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ‘ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਗਲਤ ਹੋ?’ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸਿਰਫ ਸਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ‘ਸਿੱਖ ਦਾ ਕੀ?’ ਉਹ ਸੱਚ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਚੇਤਨਾ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਚਰਿੱਤਰ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਹਕੀਕਤ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਦਿੱਤਾ – ਆਦਿ ਸਚੁ ਜੁਗਾਦਿ ਸਚੁ ਹੈ ਭੀ ਸਚੁ ਨਾਨਕ ਹੋਸੀ ਭੀ ਸਚੁ॥੧॥
