ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਿਮਾਲਿਆ ਵਿੱਚ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿੱਖ ਭੁੱਖੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਖਾਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਲਈ ਭੋਜਨ ਇਕੱਤਰ ਕਰਨ ਲਈ ਭੇਜਿਆ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪਰਸਾਦ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਚਾਵਲ ਅਤੇ ਆਟਾ ਦਾਨ ਕੀਤਾ। ਹੁਣ ਇਕ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਣ ਲਈ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਸੋਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਚੱਟਾਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ, ਜਿਥੋਂ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਦਾ ਚਸ਼ਮਾ ਨਿਕਲ ਆਇਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਖਾਣਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਪਕਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੇ ਪਰਸਾਦੇ ਬਣਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਤਾਂ ਪਰਸਾਦੇ ਡੁੱਬ ਗਏ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾਨ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਇੰਨਾ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਪਰਸਾਦਾ ਪਾਣੀ ਦੇ ਉਪਰ ਤੈਰ ਆਇਆ।
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ : ਆਓ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜੀਊਣਾ ਚਾਹੀਦੈ ਸੱਚਾ-ਸੁੱਚਾ ਜੀਵਨ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਕੌਤਕ ਇਹ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਦਿਖਾਇਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਡੁੱਬੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ (ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ) ਪਰਸਾਦੇ ਵਾਂਗ ਤੈਰਨਗੀਆਂ। ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਚਮਤਕਾਰ ਸੀ।
