ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ ਦਾ ਦਰਦ, ਲਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੇਅਰ ਕੀਤੀ ਜਹਿਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਘਟਨਾ, ਕਿਹਾ ” ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਬੈੱਡ ‘ਤੇ ਰਹੀ , ਆਪਣੇ ਦਮ ‘ਤੇ ਚਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ”

lata reveals truth behind slow poisoning:ਸਵਰਾ ਕੋਕੀਲਾ ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ ਦੇ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ 33 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੇ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਹੁਣ ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, “ਅਸੀਂ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰਜ਼ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲਬਾਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਪੜਾਅ ਸੀ। ਸਾਲ 63 1963 ਸੀ। ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬਿਸਤਰੇ ਤੋਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉੱਠ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਮ ਤੇ ਚਲ ਫਿਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ।ਖਬਰਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਜਦੋਂ ਲਤਾਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ, ਕੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਫਿਰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਗਾ ਸਕੇਗੀ? ਤਾਂ ਜਵਾਬ ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਇਹ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇਕ ਕਾਲਪਨਿਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਹੌਲੀ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਗਾ ਨਹੀਂ ਸਕਾਂਗੀ। ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਡਾਕਟਰ ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ, ਆਰ.ਪੀ. ਕਪੂਰ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਨਗੇ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਗਵਾਈ ਸੀ।

ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਬੈੱਡ ਤੇ ਰਹੀ ਸੀ ਲਤਾ ਜੀ-ਲਤਾਜੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਡਾ. ਕਪੂਰ ਦੇ ਇਲਾਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, “ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਹੋਈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਹੌਲੀ ਜ਼ਹਿਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਕਪੂਰ ਦਾ ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲਿਆਇਆ। ਤਿੰਨ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਸਤਰੇ ‘ਤੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਫਿਰ ਰਿਕਾਰਡ ਹੋਣ ਯੋਗ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।ਹੇਮੰਤ ਕੁਮਾਰ ਰਿਕਾਡਿੰਗ ਤੇ ਲਿਆਏ ਸਨ-ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲਤਾ ਜੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਗਾਣਾ ‘ਕਹੀਂ ਦੀਪ ਜਲੇ ਕਹੀਂ ਦਿਲ’ ਹੇਮੰਤ ਕੁਮਾਰ ਨੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਲਤਾਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ, “ਹੇਮੰਤ ਦਾ ਘਰ ਆਏ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਰਿਕਾਰਡ ਕਰਨ ਲਈ ਲੈ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਲੈ ਲਏ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਤਣਾਅ ਦੇ ਕੋਈ ਸੰਕੇਤ ਦਿਖਾ ਕੇ ਤੁਰੰਤ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਸ ਘਰ ਲੈ ਆਉਣਗੇ। ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ ਹੋ ਗਈ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਗਵਾਈ ਸੀ। ” ਲਤਾਜੀ ਦੇ ਗਾਣੇ ਨੂੰ ਫਿਲਮਫੇਅਰ ਅਵਾਰਡ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।

ਰਿਕਵਰੀ ਵਿੱਚ ਮਜਰੂਹ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਅਹਿਮ ਰੋਲ-ਜੇ ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ ਦੀ ਮੰਨੀਏ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਿਕਵਰੀ ਵਿਚ ਮਜਰੂਹ ਸੁਲਤਾਨਪੁਰੀ ਦੀ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, “ਮਜਰੋਹ ਸਾਹਿਬ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਰੁੱਝੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਹਰ ਦਿਨ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ‘ਤੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਾਦਾ ਭੋਜਨ ਖਾਂਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੰਪਨੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।. ਜੇ ਮਜਰੂਹ ਨਾ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮੇਂ’ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। “ਜਹਿਰ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਲਗ ਗਿਆ ਸੀ ਪਤਾ-ਜਦੋਂ ਲਤਾਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਕਦੇ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਹਿਰ ਕਿਸਨੇ ਦਿੱਤਾ? ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਕਾਰਵਾਈ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਰੁੱਧ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ ਸਨ।”