ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਫੈਜ ਫੈਸਟੀਵਲ ਵਿੱਚ ਬੇਬਾਕੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਵੇਦ ਅਖਤਰ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਕੇ ਮਾਰਨ ਵਰਗਾ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਡਰਤਾ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕੀਤੀ। ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿਤਕਾਰਾ ਲਿਟਰੇਚਰ ਫੈਸਟ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕਰਨ ਲਈ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਪਹੁੰਚੇ ਸਨ । ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੈਸ਼ਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ – ‘ਮੇਰਾ ਪੈਗਾਮ ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ।’
ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ 1964 ਵਿੱਚ ਮੁੰਬਈ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕੋਈ ਠਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਦੋਸਤ ਮਿਲਿਆ-ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਸਿੰਘ। ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸੰਘਰਸ਼ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਹਾਰਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਗਲਾਸਗੋ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਇਹ ਕੜਾ ਆਪਣੇ ਹੱਥੋਂ ਉਤਾਰ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ । ਇਹ ਮਰਦੇ ਦਮ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ । ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਸਦਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਥਿਤੀ ਬਹੁਤੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜੋ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਯਤਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ। ਸਾਡੀਆਂ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਜੜ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਉਥੋਂ ਆਇਆ ਹਾਂ । ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਸੋਚਾਂ ਕਿ ਵੀਜ਼ਾ ਦੇਣਗੇ ਜਾਂ ਨਹੀਂ । ਫਿਲਹਾਲ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਜਾਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਅੱਗੇ ਦੀ ਅੱਗੇ ਦੇਖਾਂਗੇ ਜੋ ਵੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਲਾਹੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਉਹੀ ਕਿਹਾ ਜੋ ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ । ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਵਾਲ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦੇਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਅਤੇ ਇਸ ‘ਤੇ ਹੰਗਾਮਾ ਹੋ ਗਿਆ । ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਖਾਸ ਗੱਲ ਸੀ ਜਿਸ ‘ਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਥੇ ਮੌਜੂਦ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ। ਉੱਥੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਾਡਾ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ।
ਵੀਡੀਓ ਲਈ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ -:
“ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਆਹ ਕੁੜੀ ਨੇ ਬੁਲਟ ‘ਤੇ ਘੁੰਮਿਆ ਸਾਰਾ ‘India’, ਹੁਣ ਬੁਲਟ ‘ਤੇ ਚੱਲੀ ਐ ਇੰਗਲੈਂਡ ! “
