Bringing the Truth of Shah Suhagan : ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਪਣੀਆਂ ਉਦਾਸੀਆਂ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਵਾਰ ਲਾਹੌਰ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਨਗਰ ਦੀਪਾਲਪੁਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਪਹੁੰਚੇ। ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਸਥਾਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਭੀੜ ਇਕੱਠੀ ਵੇਖੀ। ਪੁੱਛਣ ’ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਫ਼ਕੀਰ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਗਨ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੀਆਂ ਆਪ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਸੇਜ ਵਿਛਾ ਕੇ ਅਤੇ ਆਪ ਬੁਰਕਾ ਪਾਕੇ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੁਰੀਦਾਂ ਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਰੱਬ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਇਸਲਈ ਕੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਵਿੱਚ ਅੜਚਨ ਨਹੀਂ ਪਾਏ।
ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਵੇਰੇ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੀਆਂ ਮਿਲੇ ਸਨ ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਸੁਹਾਗਨ ਪਤਨੀ ਹਾਂ। ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਜਦੋਂ ਗੁਰੁ ਜੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਪਾਖੰਡ ਹੈ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੀਆਂ ਕੋਈ ਸਰੀਰਧਾਰੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜੋਤ ਹਨ, ਸ਼ਕਤੀ ਹਨ, ਜੋ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਸਥਾਨ ਨਹੀਂ ਜਿੱਥੇ ਉੱਤੇ ਉਹ ਨਾ ਹੋਣ। ਇਸਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਬਿਲਕੁਲ ਝੂਠੀ ਹੈ।
ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ਕੁੱਝ ਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਗੱਲ ’ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰੀਖਿਆ ਲੈਣ ਲਈ ਬਲਪੂਰਵਕ ਉਸ ਕੋਠੜੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ, ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਗਨ ਨੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੀਆਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਹੋਣ ਦੀ ਅਫਵਾਹ ਫੈਲਿਆ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਦਰਵਾਜਾ ਖੁੱਲਣ ਉੱਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਗਨ ਨੂੰ ਰੰਗੇ ਹੱਥੀਂ ਵਿਆਭਿਚਾਰ ਕਰਦੇ ਫੜ ਲਿਆ। ਪਰ ਗੁਰੁਦੇਵ ਨੇ ਵਿੱਚ ਬਚਾਅ ਕਰਕੇ ਪਾਖੰਡੀ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਕੁਟਣ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ। ਇਸ ਘਟਨਾ ਦੇ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਗਨ ਦੀ ਨਿੰਦਿਆ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਸ਼ਾਹ ਸੁਹਾਗਨ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਸਾਧਨ ਚੌਪਟ ਹੋ ਗਿਆ।
