ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕਰਤਾਰਪੁਰ (ਰਾਵੀ) ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਤੁਰਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਿਕਾਰਪੁਰ ਆਏ। ਉੱਥੇ ਨੂਰ ਨੁਸ਼ਤਰ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਕਸਾਈ ਜੋ ਕੁਝ ਬੱਕਰੀਆਂ ਚਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਫਕੀਰ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਦਾ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਦਿੱਤਾ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੁੱਧ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ।
ਕਸਾਈ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਮੈਂ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਪੈਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਜੇ ਕੋਈ ਫਕੀਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਅਸੀਸ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਦੁੱਧ ਖਰੀਦਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਬਣਾਉਗੇ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰੋ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰੋ, ਜਿਥੋਂ ਤੱਕ ਹੋ ਸਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੋ। ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ।
ਫਿਰ ਦਾ ਦਾਊਦ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਜੁਲਾਹਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਲਈ ਇੱਕ ਗਲੀਚਾ (ਗਲੀਚਾ ਜਾਂ ਦਾਰੀ) ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਗਲੀਚਾ ਥੱਲੇ ਰੱਖ ਕੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਪੂਰੀ ਧਰਤੀ ਉਸ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਵੱਲੋਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਗਲੀਚਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਹਰ ਥਾਂ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। । ਇਹ ਗਲੀਚਾ ਨਾ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਗੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ : ਗੁਰੂ ਹਰਿ ਰਾਏ ਜੀ ਦੀ ‘ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਭੁੱਖ’, ਖਿੱਚੇ ਚਲੇ ਗਏ ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ‘ਤੇ
ਉਥੇ ਇੱਕ ਗਰਭਵਤੀ ਕੁੱਤੀ ਸੀ, ਜੋ ਠੰਡ ਨਾਲ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਗਲੀਚੇ ਨੂੰ ਇਸ ਜਾਨਵਰ ‘ਤੇ ਪਾਓ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿਓ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਦਾਵੁਦ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਬੇਔਲਾਦ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੋਵੇਗੀ।
