ਇੱਕ ਵਾਰ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨ ਰਾਜਾ ਭੀਮਚੰਦ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਲਈ ਸੱਦਿਆ ਕੀਤਾ। ਰਾਜਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਧਾਕ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੰਪੰਨਤਾ ਦੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਦਿਖਾਉਣ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਛੋਟਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਬਹਾਦਰੀ ਵਿਖਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੱਦਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ।
ਭੀਮਚੰਦ ਦੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਵੀਰ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਸ਼ਿਕਾਰ ’ਤੇ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਏ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਪੰਜ ਸਿੱਖ ਭਾਲੇ–ਤਲਵਾਰਾਂ ਲਈ ਨਾਲ–ਨਾਲ ਚੱਲੇ। ਕੁੱਝ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਅੱਗੇ-ਅੱਗੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਹਾਂਕਾ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਜਿਸ ਸਿੰਘ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦਲ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਸਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ। ਸ਼ਾਮ ਪੈ ਗਈ। ਰਾਜਾ ਥੱਕ ਗਿਆ। ਪਰਤਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਜੇ ਵੀ ਸਿੰਘ ਦੀ ਟੋਹ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਤੋਂ ਲਕਸ਼ ਪੂਰਾ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਪਰਤਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਉਸ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਭੀਮਚੰਦ ਅੰਦਰ ਵਲੋਂ ਘਬਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਾਤ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਬਿਨਾਂ ਮਚਾਣ ਬੰਨ੍ਹੇ ਸ਼ੇਰ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲੈਣਾ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਸੱਦਣ ਬਰਾਬਰ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾ ਭੀਮਚੰਦ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਸੱਮਝਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬੀਹੜ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਏ। ਰਾਜਾ ਭੀਮਚੰਦ ਰੋਕਦਾ ਹੀ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਘਮੰਡ ਤੋੜਨਾ ਸੀ। ਉਹ ਅਰੰਤਯਾਮੀ ਸਨ ਅਤੇ ਭੀਮਚੰਦ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਤਲਾਸ਼ ਸਫਲ ਹੋਈ।
ਬੀਹੜ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਆਰਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਪੂਛ ਝਾੜੀਆਂ ’ਚੋਂ ਨਜ਼ਰ ਆਈ। ਪੂਛ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਮੋਟਾਈ ਤੋਂ ਸਾਫ ਪਤਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਕਾਫੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਝਾੜੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਕੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਲਲਕਾਰਨਾ ਚਾਹਿਆ, ਪਰ ਭੀਮਚੰਦ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣ ਤੋੰ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਜਿਹੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਝਪਟ ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਅਸੀ ਸਭ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸਾਧਨ ਦੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹਾਂ।
ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਭੀਮਚੰਦ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਸਕਰਾ ਦਿੱਤੇ। ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਧਾਕ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਅਚਾਨਕ ਕਾਇਰਤਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਵੀਰ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਆਉਣ ਦਾ ਆਹਵਾਨ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਜਾਣ ਦਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ।
ਰਾਜਾ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਦਲ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਉਤਾਵਲੀ ਵੇਖ ਕੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲੱਭਣ ਲੱਗਾ, ਉੱਧਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤਲਵਾਰ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਸੰਘਣੀ ਝਾੜੀ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਪੂਛ ਵਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਪੱਥਰ ਝਾੜੀ ਵਿੱਚ ਲੁਢਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ੇਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਦਹਾੜਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਦੇ ਦਲ ਦੇ ਰੌਂਗਟੇ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਫਿਰ ਝਾੜੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਹਿਲਾਇਆ। ਸ਼ੇਰ ਉਠ ਖੜ੍ਹਾ ਦਹਾੜਦਾ ਹੋਇਆ ਗੁਰੂ ਜੀ ਵੱਲ ਝਪਟਿਆ। ਪਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਅਗਲੇ ਪੰਜਿਆਂ ਅਤੇ ਮੂੰਹ ਦਾ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਢਾਲ ਉੱਤੇ ਰੋਕਿਆ। ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀ ਤਲਵਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਭਰਪੂਰ ਵਾਰ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਆ ਡਿੱਗਾ। ਸ਼ੇਰ ਮਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।
ਰਾਜਾ ਭੀਮਚੰਦ ਨੇ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਆਪਣੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਪੁਰਖ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਢਾਲ–ਤਲਵਾਰ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਮਾਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਰਾਜਾ ਭੀਮ ਚੰਦ ਦਾ ਘੁਮੰਡ ਤਾਂ ਚੂਰ-ਚੂਰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਬਿਨਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ੂਰਵੀਰਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲੇ ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦਲ ਹੁਣ ਜੰਗਲ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।
