ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸਿੱਧਾਂ ਨਾਲ ਜਿੱਥੇ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਨਾਨਕ ਮੱਤਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਗੱਲਬਾਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਉੱਥੇ ਗਏ ਤਾਂ ਸਿੱਧਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅਲੌਕਿਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਿਆਂ ਸਾਰਾ ਪਾਣੀ ਸੁਕਾ ਦਿੱਤਾ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੋਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਦੇ ਸਿਰੇ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਰੱਖਣ ਜਿੱਥੇ ਨਦੀ ਦਾ ਵਹਾਅ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਚੱਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੋਟੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਰੱਖਣ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਦੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸੋਟੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆਏਗਾ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਮੁੜਣ ਅਤੇ ਵੇਖਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ।
ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਦ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੱਕ ਆ ਗਿਆ – ਕੀ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸਦੀ ਲਾਠੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੋਟੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਣ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਵਗਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਉਦਾਸ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨੇ।
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ : ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਜੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ- ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ
ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਪਰਤੇ, ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਨਦੀ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵਾਪਸ ਲਿਆਉਣਾ ਸੀ? ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਥੋਂ ਆਉਂਦੇ-ਆਉਂਦੇ ਉਸ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅੱਧਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ਤੇ ਨਦੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਉਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਮਕਸਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿਖਾਉਣਾ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਚਨਾਂ ਜਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੋਟੀ ਵਿੱਚ ਸੀ ਇਹ ਸ਼ਕਤੀ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ‘ਤੇ ਸੀ, ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੇ ਸਨ।
