ਤਾਲਿਬਾਨ ਦੇ ਕਾਬਜ਼ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਬਹੁਤ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਰਾਜਧਾਨੀ ਕਾਬੁਲ ਦੇ ਮਨਸਾ ਸਿੰਘ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨ ਲਈ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ 300 ਤੋਂ ਵੱਧ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਹਨ। ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਰਾਹੀਂ ਲਗਭਗ 150 ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਏਅਰਲਿਫਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਜੇ ਵੀ ਇਥੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਬਚੇ ਹਨ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਵਤਨ ਪਰਤਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਮੰਗਲਵਾਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਰਾਹੀਂ ਏਅਰਲਿਫਟ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਇੱਥੇ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਲੋਕ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤਾਲਿਬਾਨ ਦੁਆਰਾ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ‘ਤੇ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਵਧੇਰੇ ਹਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਡਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਕੋਈ ਅਣਸੁਖਾਵੀਂ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਦਹਿਸ਼ਤ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਵਤਨ ਵਾਪਸੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨਾ ਉਤਸਾਹ ਹੈ, ਓਨੀ ਉਦਾਸੀ ਵੀ ਹੈ। ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਘਰ ਜਿਊਂਦੇ ਪਹੁੰਚਣਗੇ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ 2008 ਤੋਂ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ ਆਯੁਰਵੈਦਿਕ ਅਤੇ ਯੂਨਾਨੀ ਦਵਾਈਆਂ ਦਾ ਥੋਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਚੂਨ ਕਾਰੋਬਾਰ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਦੁਕਾਨ ਅਤੇ ਘਰ ਤਾਲਿਬਾਨ ਨੇ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਸਥਾਨਕ ਦੁਕਾਨਦਾਰਾਂ ਕੋਲ ਫਸੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਸੂਲੀ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਕਿ ਰਿਕਵਰੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਭ ਕੁਝ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਨਾਲ 16 ਲੋਕ ਇਕੱਲੇ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਨ ਸਿੰਘ, ਤੋਤਾ ਸਿੰਘ, ਕਾਲਾ ਸਿੰਘ, ਤੋਤੀ ਸਿੰਘ, ਸ਼ਾਮ ਸਿੰਘ, ਗੁਰਬੀਰ ਸਿੰਘ, ਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਚੂਜ਼ਾ ਸਿੰਘ, ਗਊ ਸਿੰਘ, ਬਾਦਲ ਸਿੰਘ, ਮਹਿਲਾ ਚੰਨੋ, ਬੰਟੀ ਕੌਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਹਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਥੋਂ ਦੇ ਹਾਲਾਤ 15 ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਵਿਗੜ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ‘ਤੇ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਇੰਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਰਾਤ ਕਿਸੇ ਨੇ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤਾਲਿਬਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਣ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਹਰ ਕੋਈ ਸੋਚੀਂ ਪਿਆ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਰਾਤ-ਰਾਤ ਭਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ : ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋਏ ਸੂਬਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਭਗਵੰਤ ਮਾਨ, ਸਿਆਸੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਤੋਂ ਬਣਾਈ ਦੂਰੀ, ਟਾਲਣਾ ਪਿਆ ਰੱਖੜ ਪੁੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸਮਾਰੋਹ
ਜੇ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਬਾਬਾ ਮਨਸਾ ਸਿੰਘ ਵਲੋਂ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਸੌਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਰੇ ਜਿਊਂਦੇ ਵੀ ਨਾ ਹੁੰਦੇ। ਇੱਥੇ ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਜੋ ਬਾਹਰ ਦਹਿਸ਼ਤ ਹੈ ਉਸ ਤੋਂ ਡਰ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਰਿਵਾਰ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ। ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡਾ ਇੱਕ ਸਾਥੀ 23 ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਘਰ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
